February 28, 2007

Si Hannah

Si Hannah, ang dalagang pinuntahan ko sa Probinsya sa oras ng nagkasakit si Mama. Hindi niya iniintindi ang aking sitwasyon na noo’y di ko pa nakasanayan. Sanay kasi akong umaalis-alis ng may kasamang bantay. Magulo ang isip ko dahil sa sakit ng aking ina kaya’t di ko mabigay ang nais niya. Si Hannah ay isang ordinaryong probinsyana na ubod ng ganda. Malapit ko na siyang maging nobya ngunit ako mismo ay parang takot na matuloy ito dahil sa sitwasyon ng aking buhay. May Sakit si Mama at walang trabaho si Papa. Binenta na namin ang aming lupa sa Probinsya kaya’t sa Maynila na kami nakatira. Ang natitirang ipon ay nauubos rin sa aming Pag-aaral. Ayaw ni Mamang gastusin yun, ngunit mapilit si Papa. Mahal na mahal kasi ni Papa si Mama. Nung mamatay si Mama, tuluyan nang naging mahina ang loob ni Papa at nakakaawa siya.

Si Hannah, na anak ng isang mayamang businessman ay may pagkaluho rin sa buhay. Hindi niya ako gustong lumabaslabas ako ng madalas at tumawag sa Hospital sapagkat nandoon raw ako para suyuin siya. Maraming manliligaw si Hannah, ngunit ako lamang raw ang may pag-asa sa kanyang maging nobyo niya. Binibiro pa niya ako, “Excited ka na, sorry sinabi ko agad ang nararamdaman ko.” Kumakain kami sa isang restaurant noong palihim akong tumawag sa isang pay-phone at nalaman kong namatay na nga si Mama. Sa probinsya, kung saan inilibing ang aming ibang kamaganak, doon rin siya inilibing. Nung matapos ang libing muli kaming nagkita ni Hannah. Parang nagbabago na siya sa akin. Hindi na siya masiglang kausap sa telepono. Kung magkikita man kami’y aksidente lang at parang umiiwas na talaga siya. Pinuntahan ko siya isang araw at sa kanilang pintuan ako’y kumatok. Ang kuya niya ang nagbukas ng pinto. Sinabi sa akin ng kuya niya na “Umaasa ka pa bang magkabalikan kayo ni Hannah? Tingin ko kasi di ka na niya gusto.” Ganyan ang sinabi ng kuya niya kahit di ko siya naging nobya. Pagbaba ni Hannah sa itaas, nakausap ko na siya sa isang sulok ng bahay nila sa tabi ng banyo. “Anong ginagawa mo dito?” Ang tanong ni Hannah. “Dati pa naman akong nagpupunta dito eh, bakit ba? Bakit mo ako iniiwasan? Anong nagawa kong ayaw mo?” Ang sabi ko sa kanya. Hindi makatingin si Hannah sa aking mga mata. Bigla niyang sinabing, “May Boyfriend na ako.” Sa una’y nagulat pa ako sa pagsabi niyang may boyfriend na raw siya, ngunit napansin kong nagsisinungaling lang siya. Malinaw na iniiwasan niya ako dahil sa sitwasyon ng aking buhay. Mahirap na kami at di ko na siya kayang pasayahin. Hindi ko man siya naging Nobya, masaya naman kaming magkaibigan. Pero bakit bigla siyang nagbago? Anong kasalanan ko bakit nangyayari ito? Ilang sagli pa’t tumahimik ang paligid at ako’y nagbuntong hininga. “Lalabas ako sa bahay ninyo at paglabas ko hindi mo na ako ulit makikita sa loob ng bahay na ‘to. Hindi kita sinisisi sa desisyon mong hindi na makipagkita sa akin. Ang masasabi ko lang, magingat ka at magmahal ka sana ng tama.” Lumabas na ako at hindi na nagpakita sa kanya. Sa gabi ring iyon, pinalayas ako sa bahay ng Lola. Kalilibing lamang ng Mama at balik sila agad sa pagturing nila sa amin. Dinaanan ko ang puntod ng Mama at tinanong ko siya, “Bakit nangyayari ito sa atin? Ma, di na kita makikita ulit. Susubukan kong mamuhay ng matatag sa Maynila. Paalam na sa iyo. May babaeng nanakit ng puso ko ngayon. Alam kong marami pang ganito ang darating. Hindi na niya ako gusto dahil sa katayuan ko sa buhay. Siguro tama siya, baka madamay ko pa pati siya sa nangyayari sa akin.” Bago ako lumisan, pumunta ako sa tabi ng ilog kung saan ako dinadala ng aking ina.

Lumipas ang maraming taon, tinawagan ko si Hannah sa isang telepono. Nakapagtabi kasi ako ng 500 piso sa aking unang trabaho. Nagtrabaho ako sa Bakeshop bago ako nakapagaral ng 2 year course sa IT.

“Hello Hannah” ang unang sabi ko sa telepono.

“Sino ito?” ang sabi naman ng sumagot.

“Si Anton ito, sino ka?”

“HANNAH!!! TELEPHONE!!! ANTON DAW!!!”

Kinabahan ako nang sagutin ang telepono at sinigaw ang pangalan niya. Ang pangalan niya na aking iniisip isip hanggang ako’y tumanda. Tandang tanda ko pa ang usapan namin.

Hannah: “Hello, sino ito?”

Ako: “Hannah?”

Hannah: “Uy, kamusta ka na? Dapat di ka na tumatawag pa dito.”

Ako: “Kinakamusta lang kita. Iniisip kita palagi. Ikaw lang ang babaeng kilala ko sa buhay ko maliban kay Mama. Ikaw pa rin ang laman ng isip at puso ko. Corny pero ganun ko talaga katagal pinaghandaang sabihin ito sa iyo… Akala ko..
Hannah: Teka saan ka tumatawag? May boyfriend na kasi ako eh. Seaman siya kaaalis lang.

Aray. Masakit pakinggan, pero pinaghandaan ko rin pati ang sinabi niyang iyon. Wala naman na sa panahon ngayon ang ubod ng ganda at hindi nagkakaboyfriend agad.

Ako: Akala ko kasi babalik rin sa dati ang buhay namin. Nasa Bakeshop ako, gumagawa kami ng tinapay dito.

Hannah: Hindi ka na ba nag-aral?

Ako: Nagaral ako ng 2 year course. Ikaw?

Hannah: Kasalukuyan pang nagaaral.

Ako: Sana maging masaya ka sa buhay na pinili mo. Balik na pala ako sa trabaho.

Nakayuko akong bumalik sa trabaho. Umaga yun at Sabado, ngunit ang pandesal ay naglasang luha na galing sa aking mga mata. Kaya kong mabuhay ng walang pag-ibig. Mas mabuting magmahal kaysa namang di ako matutong magmahal man lang. Sa bawat poot may tamis. Dahil sa ganito, inisip ko na lang na pagbutihan ang aking trabaho at pagaaral.

Naging masaya kaya si Mama at Papa sa loob ng kanilang pagsasama? Kung magkatuluyan man kami ni Hannah, malamang iniisip niya na matutulad kami sa aking mga magulang. Ang babae ay mahirap intindihin. Misteryo ng panahon ang isip ng babae.