Mga Naglahong Ala-ala

Noong nakaraang Marso dumayo ako ng Pampanga upang bisitahin ang puntod ng Mama. Dumarami ang tao sa Sementeryo at marami rin ang mga pamilyang naninirahan sa gilid gilid ng mga puntod. Mahirap kasing bumyahe ng Nobyembre at sa ngayon naman ang taas na ng pamasahe. Ang mga tao sa sementeryo ay kumakain ng kanin sa plastic at ginagawang tulugan ang gilid ng mga puntod. Sa pagbisitang ito, hindi ako nag-iisa. Kasama ko si Christina na kapangalan ng aking ina. Kaibigan ko siya na nakilala ko sa aming kapitbahay.

Mag tatatlong buwan na kasi ang nakakalipas dapat natanggap ko na ang aking SSS ID na inaddress ko sa aming kapitbahay na kakilala ni Papa. Mas madali kasing makita ang kanilang address. Bakit ganito sila? Pagkuha lang ng SSS ID mahirap pa? Kailangan ko kasi ito dahil minsan kumuha ako ng sideline na inirefer ng boss ko sa internet shop at ang ibinigay lang sa akin ay isang cheque. Sa Bangko napakahalaga ng SSS ID bilang valid ID para makuha mo ang pera mo. Kahit manalo ka sa isang lotto kung wala kang valid ID di mo mailalagay sa bangko ang pera mo. Dapat kung ganito kahalaga ang SSS ID, dapat ganun din ito pinagtutuunan ng pansin ng ating gobyerno dahil lalong humihirap at nagdaragdag pasakit sa mga mahihirap ang mga problemang ganito. Kapag wala ang may ari ng bahay, madalas nag-iiwan ako ng mensahe sa nangungupahan at si Christina ang nangungupahan ng bahay na pinupuntahan ko. Nakipagkwentuhan siya sa akin, galing raw siya ng probinsya at sinusubukang mamuhay sa Maynila. Mahirap lang sila at ang kanyang Tatay ay lasingero . Madalas siyang makatikim ng hampas ng sinturon kahit siya ay dalaga na. Matanda ako ng tatlong taon sa kanya. Ito ay isa lang sa dahilan kung bakit siya lumikas papuntang Maynila.Minsan pinapapasok niya ako sa kanyang maliit na apartment para magbantay sa kanya dahil may isang matandang lalaki raw na kasing edad na ng kanyang Tatay ang nanliligaw sa kanya sa lugar namin. May itsura kasi siya at masasabi mong maganda talaga ang wangis ng kanyang mukha. Morena siya, malinis sa pangangatawan at maayos manamit. Hindi nakakapagtaka kung bakit marami raw siyang manliligaw. Ito rin ang nakikita kong dahilan kung bakit raw minsan siya ay hinalikan ng kanyang tiyuhin sa kanyang leeg at hinawakan ang kanyang binti. Ang kanyang sariling Tiyuhin ay nililigawan siya’t nagkakagusto sa kanya. Minsan raw ay hinipuan pa siya sa maselan na bahagi ng katawan. Ito rin ang Tiyuhin niyang nagpapaligo sa kanya ng tubig na may yelo noong bata siya kapag siya ay nahuhuling nakikipaglaro sa labas. Sinubukan niyang isumbong sa kanyang Tatay ang kabastusan na ginagawa niya pero di siya pinansin nito. Malaking bagay ito na ikinasira ng kanyang pananaw sa mundo. Natakot siya sa kanyang tiyuhin dahil isa itong barumbado at nananaksak ng kaaway kaya nilisan na lang niya ang kanilang probinsya. Ang kanyang lasingerong tatay ay hindi siya pinagtatanggol dahil ang kanyang tiyuhin ang may ari ng kanilang tinitirhang bahay. Nakulong ang kanyang tiyuhin ng makipagsaksakan sa lugar nila ngunit malapit na siyang lumaya. Nabugbog rin daw ito dahil sa pambabastos ng asawa ng kapitbahay nila sa probinsya. Hindi na bago sa akin ang makarinig ng ganitong klase ng pangyayari sa mga mahihirap na pamilya dahil sa nakarinig na rin ako ng mga istorya, galing sa mga tsismosong kapitbahay kapag gabi na sa aming eskinita. Hindi ako nakikipaghalubilo sa kanila, naririnig ko lang ang kanilang mga kwentuhan habang dumadaan.

Sa pangatlong balik ko sa bahay na inuupahan ni Christina o Tina ko siya ganap na nakilala dahil doon napahaba ang pakikipagkwentuhan niya sa akin. Inilalayo ko sa masasama o negatibong topic ang usapan para magbago naman ang kanyang pananaw sa mundo. Madalas raw siyang mainip sa kanyang munting tirahan. Wala raw kasi siyang Radyo at sawa na siyang basahin ang mga lumang Dyaryo niya sa lamesa. Sinabi ko ang mga sekreto ko sa kanya para makayanan ang hirap sa buhay. Kapag instant noodles ang niluluto namin para ulam, nilalagyan ko ng malunggay. Kadalasan pa kasi medyo panis na ang kanin namin dahil wala naman kaming Ref kaya nilalagyan ng mainit na sabaw. Ang malunggay ay mayaman sa bitamina na daig ang napakaraming gulay at medyo nagtatagal ng matagal ang malunggay. Sa pagmahal ng mga bilihin ito lang ang mga solusyon na ginagawa namin. Kawawa nga siya dahil wala siyang magawa kundi bumili ng kanin na mas mahal sa carenderia dahil wala siyang lutuan. Isa lang ito sa napakaraming dahilan kung bakit mas humihirap ang mahihirap, kulang kami sa gamit tulad ng ricecooker at Refrigerator. Maraming pagkain at pera ang nasasayang kapag ikaw ay mahirap lang.

Madalas na pagusapan namin ang mga magagandang pangyayari sa buhay namin. Kinukwento ko sa kanya ang mga karanasan ko sa tabi ng ilog sa Pampanga kapag sinasama ako ng aking Mama doon. Sinabi ko rin sa kanyang kapangalan niya ang Mama ko. Isang buwan lang at naging kaibigan ko na talaga siya. Medyo mahiyain at ilang sa mga tao kasi si Tina, kaya siguro nagustuhan niyang makipagkaibigan sa isang tulad ko. Minsan isang sabado, niyaya niya ako para gumala sa Gateway sa may Cubao at nakapasok kami sa isang bilihan ng mga Comic Books. Marami raw comic books ang kaibigan niya na katulad ng mga nakikita namin sa kanilang probinsya. Bago raw umalis papuntang States ang kanyang kaibigan, sa kanya ito iniwan pero di niya nadala sa Maynila dahil nagmamadali siya noong umalis. Sana raw hindi pa ito ginagalaw ng ibang tao sa bahay nila. Tinanong niya ako, “Sinong Super Hero ang gusto mo?” Sinagot ko siya, “Wala akong maisip, mukhang OK naman silang lahat.” Hindi ko maintindihan kung bakit nalungkot siya habang nakatingin sa isang kulay itim na comic book at matagal niya itong tinitignan. Nung lumapit ako nagyaya na siyang lumabas at tinanong niya ako kung anong klaseng Super Hero raw ako. Ang sagot ko sa kanya, “Lahat naman tayo pwedeng maging super hero tuwing gumagawa tayo ng tama bawat oras dahil kampangyarihan din naman ang pagiging mabuting pwersa sa mundo.” Natawa na lang siya sa sinabi ko gaya ng nais ko talagang mangyari.

Masarap pala ang pakiramdam kapag ikaw ay may kaibigang pwede mong nakakausap ng madalas. Tinanong nga niya ako kung may naidate na raw akong babae at dinala ko sa Mall kaya nabanggit ko si Hannah. Gusto ko na sanang kalimutan si Hannah ngunit di ko siya maalis sa aking isipan. Walang lugar ang pagiging mahina sa isang taong mahirap lang. Yan ang parati kong iniisip tuwing naaalala ko ang nakaraan ko sa kanya. Si Tina ay maraming tanong pero di ko lahat sinasabi sa kanya. Nilinaw ko naman sa kanya na hindi kami nagde-date dahil kaibigan lang talaga ang turing ko sa kanya. Maganda rin naman na paminsan minsan nililibang ko na lang ang sarili para mailayo ang mga pangamba ko at problema ko. Madalas ko kasing isipin ang problema ni Leo sa kanyang pang matrikula at iba pang bagay na bumubulabog sa aking isipan. Marami pa kaming pinuntahan ni Tina bago kami sumakay ng LRT 2. Mabait raw ako sabi niya at sana raw may mga katulad ko sa pinagtratrabauhan niya dahil wala raw doon ang hindi oportunista at makasarili. Sinisiraan daw kasi siya ng madalas sa kanilang Boss. Kahit ako nararanasan ko rin ang mga naranasan niya pero mas malala ang kanyang sitwasyon sa akin lalo na’t babae lang siya na nag-iisa dito sa Maynila. Madalas siyang humingi ng pabor sa akin pero minsan lang ako humingi ng pabor sa kanya.Pumayag rin siya na minsan sa kanyang cellphone ko ipapapasa ang mga mensahe na gustong ipadala sa akin ng mga gustong magtext sa akin. Marami rin daw nanliligaw sa kanya sa kaniyang trabaho pero wala pa raw sa isip niya ang magkaboyfriend. Mabait siya sa umpisa pa lang at madali siyang kaibiganin.

Magaling makinig si Tina sa kwentuhan at nakakaaliw rin naman siyang magkwento. Naikwento ko sa kanya si Hannah kaya’t kinabukasan, tinawagan ko si Hannah. Namiss ko kasi kung paano kami mag-usap. Wala raw si Hannah sa kanila pero may binigay na address sa akin sa Pampanga kung saan pwede ko siyang puntahan. Bago ko isabay sa pagpunta ko sa Pampanga ang pagbisita ko sa kanya, humingi ng pabor naman sa akin si Christina. Sinamahan ko siyang magpunta sa Carriedo sa Maynila dahil may kakilala siya mula sa kanilang probinsya ang nandoon. Tamang tama naman at nagtext ang kakilala ko sa dati kong trabaho na binebenta raw sa kanya ang Rosaryong Pilak na ninakaw sa akin. Inalam ko kung ano ang pangalan ng nagtinda sa kanya at ako ay nagtext dito gamit ang cellphone ni Tina. Nagsisinungaling man siya o hindi, ang sabi niya napulot lang daw niya ito sa Kumpanya namin dati at naibenta na niya sa pinsan niya na nagtitinda ng ginto sa Carriedo. Noong maghiwalay kami ni Tina sa Carriedo pinuntahan ko ang Shop kung nasaan ang pinsan ng nakakuha ng Rosaryong bigay ng Mama ko. Tamang tama at naroon na rin ako, kaya sinadya ko na ring magtanong tanong. Napakahalaga sa akin ng Rosaryong ito at nagkaroon ako bigla ng pag-asang makita ulit ang Rosaryong bigay ni Mama. Hindi ko inabutan ang lalaking “Manny” na humahawak sa Rosaryo ng Mama ko. Ang sabi sa akin ng ale na inabutan ko sa shop, hindi raw binebenta ni Manny ang Rosaryong Pilak na hawak niya at meron daw talagang Rosaryong Pilak na ganito. Binigay ko sa ale ang number ni Christina. Nagkita kami ulit ni Christina sa may Jollibee. Ang limandaan kong pera na ayaw ko sanang gastusin ay kailangan kong gastusin para lang magkaroon ng baryang pang-jeep. Sinabi ko sa kanya ang magandang balita. Hindi kaya ito aksidente? Sapagkat dahil kay Christina natunton ko kung nasaan ang pusibleng humahawak sa Rosaryong bigay ng aking Mama? Si Christina ay kapangalan ni Mama at binalita ko sa kanya lahat ng nangyari. Hindi pa rin ako makapaniwala na kahit papaano nagkaroon ako ng pag-asang makita ulit ang Rosaryo ni Mama. Pagkatapos akong samahan ni Tina sa puntod ni Mama, pumunta kami sa ilog kung saan kami madalas magpunta ni Mama. Gusto kong ipakita kay Tina ang madalas kong ikwento sa kanya. Napuno ng poot ang loob ko noong makita kong nagbago na ang lahat. Hindi na makita ang gilid ng ilog kung saan kami madalas umupo ni Mama at kumakain. Hindi na rin mabango ang halimuyak ng tubig ng ilog na iniihip ng hangin. Isang taon lang ang nakakalipas noong huling beses kong makita ang ilog namin. May bahay nang itinayo dito at hindi na kami pwedeng pumasok. Hindi ko na nakikita ang ilog dahil sa dami na ng tao sa lugar na iyon. Pati ang espesyal na lugar namin ni Mama ay wala na rin. Naglalaho lahat ng bagay sa mundo, kung hindi man ay sumasama ang lahat ng alam kong dati ay maganda. Sa bandang malayo ang tubig ng ilog ay may nakatambak na basura na rin. Nalungkot ako sa pangyayari. Bago kami umalis ni Tina, binisita namin si Hannah.