March 16, 2007

Lalong Humihirap ang Mahihirap

Sa kabutihang palad, may nakaibigan akong kapwa kong Janitor ang may kamaganak na may computer shop na malapit sa amin. Hindi ko na kailangan pang magjeep at maglalakad na lang ako tuwing umaga. Sa unang araw ko, masusi kong pinaghandaan ang araw na pagpunta sa computer shop ng kamaganak ng nakaibigan ko. Kinuha ko ang pinakamalinis at pinakamagandang polo ko na pinapahiram ko rin minsan sa aking kapatid na si Leo. 18 years old na si Leo ngayon pero next year pa lang siya magaaral sa Kolehiyo. Kailangan kong paghandaan ito at pagipunan. 6,500 ang ibibigay nila sa aking bayad bilang tagapagbantay ng computer shop. Malaki na ito, kahit na nakokonsensya ako dahil maliit na computer shop lamang ang pagmamayari ng taong may ari at doon pa sa di kilalang lugar.

Dito ako ngayon nagtratrabaho at sumusulat sa blog ko. Gusto kong i-share lahat ng mga naexperience ko sa buhay. Minsan ang buhay ay paiba-iba. Hindi mo alam kung kailan mangyayari sa iyo ang malas. Sa mga nagbabasa ng Blog na ito, sana tuwing may makakasalamuha kayong taong katulad ko, isipin ninyong lahat na ang tao ay may puso at pakiramdam, hindi lahat ng nakikita ninyo sa tao ay yun lang siya. Aralin ninyo muna sana ang kanyang pinanggalingan bago ninyo siya tratuhing parang sino lang. Sana maisip ninyo na ang ibang tao ay sobra ang pagtitipid na ginagawa para lamang mabuhay sila.

Bago ka tanggapin sa trabaho maganda dapat may kaya ka o mayaman ka, pero paano ka yayaman kung wala ka ngang trabaho? Bakit kaya iniipit ng mayayaman ang mahihirap? Bakit sila umiiwas sa ganitong usapan?

Sa buhay ko ngayon, iniisip ko kung ano kaya kung ito ay mangyari sa iba lalo na sa mga mayayamang mababa ang tingin sa aming mahihirap? Ano kaya ang gagawin nila? Hindi natin inaasahan ang mga pwedeng mangyari sa atin. Maraming pagkakataon sa buhay ko na tinanong ako kung gusto kong gumawa ng di dapat na maaari akong kumita ng malaki, pero tinanggihan ko ito. Tinanggihan ko dahil di ko nakakalimutan ang huling bilin ng Mama ko. Kaya kong umangat kahit na napakaliit ng butas na dapat pasukin bago umasenso ang taong katulad ko. Habang tumatakbo ang panahon, lalong humihirap ang buhay ngayon lalo na dito sa Metro Manila.

Sa mga taong magbabasa ng mga sinulat ko dito. Salamat sa inyong pagbabasa at basbasan sana kayo ng Poong Maykapal.

1 Comments:

Blogger Unknown said...

nice blog! ang sarap magbasa dito at kakaiba ang blog mo...keep on posting!

March 27, 2007 at 4:21 PM  

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home