Buhay Mahirap at Mga Pangakong Hindi Natutupad

Bakit maraming taong nangangakong hindi tinutupad? Mahirap lang kami at hindi ko inaasahang mas maghihirap pa kami ng ganito. Mababa lang ang sahod ng aking Papa, samantalang ang aking naiipon naman ay napupunta sa aking kapatid na nasa High-School. Nasubukan na ba ninyong murahin at maliitin ng mga taong hindi naman karapat dapat na nanliliit sa inyo? Nasubukan ko na ring maging Janitor sa isang kumpanya. Kukunin ka ng isang Ahensya na babawasan pa ang napakaliit mong sahod. 4,000 lang isang buwan ang makukuha mo at makakarinig ka pa ng sigaw ng mga empleyado. Hindi naman sila mayaman, nag-a-aktong mayaman lang. Uutusan kang linisin pati ang ilalim ng mesa nila, kapag tumanggi ka at sinabing, “Hindi naman po ito parte ng trabaho ko, sa labas ako ng building taga-linis.” Isusumbong ka pa nila sa Ahensya at ang ahensya naman ang sisigaw sa iyo ng “kung di mo kaya ang trabaho mo, umalis ka dyan at kumain ka na lang ng buhangin.” Ang hirap pag-ipunan ng pinangaral ko ng 2-year course, ngunit pag pumasok ka na sa eskwela, hindi mo makukuha ang pinangako nila sa iyong makukuha mo. Madalas wala ang teacher, kung tuturuan ka naman ang alam mo na rin ang ituturo nila. Parang nagtapon ka naman ng pera mo sa school para lamang sa certificate na may hiwalay na bayad din. Pangkain na namin ng tatlong buwan ang presyo ng Certificate. Sinasabi nila na ang mahirap raw ay gigi o galunggong ang kinakain o tuyo, mali po sila dun. Ang mahirap po ay inuulam ang noodles na hinahati pa sa dalawa. Dahil sa hindi tamang pagkain lalo silang humihirap at mas hindi nila kayang yumaman pa. Sa awa ng Diyos, nakakakain pa naman ako ng galunggong at mga gulay. Iniiwasan ko na rin ang Sardinas pero madalas akong makakain ng sardines. Namamalengke akong magisa pagkatapos ng trabaho at dumidiretso sa Papa para kamustahin siya. Hindi mo alam kung gaano kahirap ang ganitong buhay. Sa school, kapag tinatanong ko kung kailan namin matututunan ang sinasabi nilang ituturo sa amin, ang maririnig mo sa kanila ay:

“Pag nagtrabaho ka na, ituturo rin sa iyo yan”

Sa trabaho hindi naman nila tinuturo din yan at sinasabi na lang nila dun na “Bakit di mo pa ba natutunan yan sa school mo?”

Dinadaya nila ang mga tao. Ang mga kapwa ko namang estudyante, porke sila’y mapera ang sabi nila “Ayos lang yan, pag nagkatrabaho ka aralin mo magisa o bumili ka ng libro” Samantalang ang sitwasyon nila ay iba sa sitwasyon ko. Kaya nilang bumili ng Computer at ako naman ay hindi. Nakapagtrabaho ako ng 2 araw sa isang computer shop kung saan ang mga kaklase ko ay naglalaro ng Counterstrike habang ako ay pasilip silip na tumitingin sa internet na maari kong matutunan sa pag-aayos ng sirang PC.

Maraming tao ang nangangako sa iyo na parang wala silang pakialam sa iyo dahil hindi nila tutuparin ang kanilang pangako. Sasabihin pa nilang, “Pumunta ka dito sa ganitong oras bibigyan kita ng trabaho” pupunta ka at wala naman pala sila dun. Ang pamasahe lang na ginastos ko ay higit pa sa pinambibili namin ng pagkain. Nasaan na ang mga puso ng tao? Nasaan na ang mundong alam ko? Sa Maynila, kanya kanya ang mga tao. Hindi sila nagtutulungan at nagbibigayan lalo na kung alam nilang mahirap ka lang.

Sa puntong ito ng aking buhay, malaki ang pinagbago ng aking kaanyuan. Napansin kong maitim na ang dating maputi kong balat at maraming tumutubong sakit sa kutis sa iba’t ibang parteng katawan. Kung makikita man ako ni Hannah, siguro’y di na talaga niya ako makikilala pa. Di ko na kasi kaya pang bumili ng magandang brand ng sabon at shampoo. Nilalakad ko ang araw sa tanghali, kung minsan di na rin ako sumasakay ng jeep. Nawawalan pa ng tubig sa amin, paminsan minsan naman sobrang hina ng tulo. Sinong gustong kumuha sa iyo sa trabaho kung ganito ang itsura mo? Nagawa kong makapagipon at makabili ng murang cellphone at nasisira sira pa ang nabili ko. Kahit saan may manloloko, nanlalamang at nagnanakaw hanggang may pagkakataon. Nawawala nang tuluyan ang mabuting asal nila. May mga magulang kaya ang mga taong ganun? Anong klaseng magulang kaya ang meron sila? Bumili ako ng cellphone noon, pang-apply ko sana kaso naholdup sa akin dahil naglalakad ako sa Gabi. Nahiwa pa ng bahagya ang bahagi ng tyan ko kahit na sinabi kong kunin na niya at kahit na nakayuko na ako. Wala rin akong sapat na pahinga, dahil sa gabi tumutulong pa ako sa pagtutusok ng isaw na tinitinda ni Papa. Gaas lang o kandila ang gamit naming ilaw kapag ganun para makatipid. Hindi na kami kinausap man lang nila Lola na sa ngayon ay sa States na nakatira. Ang kanyang mga anak naman, kasama na ang Tiyuhin kong nakasira ng aming kotse ang nagmana ng lupa nila dito sa Pilipinas. Wala na kaming ugnayan pa sa mga kamaganak namin kina Mama. Ang huling kita ko sa mga kamaganak ko sa aking Mama ay ang isang nagpakilalang pinsan namin na nakitulog sa maliit naming apartment. Anak raw siya ng Tita ko sabi ni Papa. Pag-alis niya tinangay niya pati ang Discman na niregalo sa akin ng Boss ko sa pasko. Hindi ko mabenta benta ang discman na yun dahil regalo siya, kukunin lang pala sa akin. Kapag mahirap ka lang, mas mabilis kang humirap dahil mas madaling pasukin ang iyong bahay, mas madali kang magkasakit at hindi ka madaling makahanap ng magandang trabaho. Dahil sa aking itsura’t anyo, hirap akong makuha sa trabaho. Hindi nila tinitignan ang galing mo kundi ang iyong kaanyuan at kung saang school ka nanggaling. Mahirap magtipid ng pamasahe sa pagpunta mo sa inaapplyan mo. Mahirap magutom habang nag-aapply dahil mapapagastos ka pa sa Jollibee. Burger na 28 pesos ang kadalasang almusal kapag nasa lugar tulad ng Makati at Ortigas. Katumbas ng limang meal ko sa bahay. Mahirap ring mapagod, dahil pag napagod ka, mauuhaw ka at magugutom ka. Kakalkulahin mo kung kalian ka sasakay ng jeep at kalian ka maglalakad. Kapag sa Jeep naman o Bus, lolokohin ka pa sa presyo at minsan kunwari mali pa ang sukli. Sa LRT naman pwede kang madukutan, samantalang ang mayayaman ay safe sa kanilang mga kotse.

Ang masaklap sa lahat ng nangyari sa akin sa parte ng buhay kong ito ay ang pagkakasangkot ko sa isang gulo. Napagkamalan akong kasama sa mga kabataan nanaksak ng kanilang kaaway sa aming lugar. Nakulong ako at tinakot ng mga preso. Sabi nila sa akin, “Pag dating ng gabi kawawa ka sa amin.” Buti na lang, bago dumilim ay may nagturo ng mga salarin at di raw ako kasama. Takot na takot si Papa nung nalaman niyang nakulong ako. Ang kinakatakot ko naman ay ang hindi matanggap sa trabaho dahil sa pagkakulong. Gusto ko nang kalimutan ang bahagi ng buhay kong ito. Ang maikwekwento ko sa inyo ay ang panahon na matanggap ako sa isang kumpanya bilang isang Janitor. Madalas akong pagkamalang nangunguha ng mga mamahaling gamit na nawawala ng mga empleyado. Hindi ko po magagawang magnakaw. Sa ngalan ng aking butihing ina, hindi ako magnanakaw ng kahit na ano man. Alam ko kung ano ang mali at tama. Kahit na mamatay pa ako sa gutom, hindi ko magagawang magnakaw. Ang mga nawawala ay mga gamit na pampaganda at mga accessories na ginagamit sa MP3 Player. Maraming napagbibintangan at karamihan sa kanila ay ang mga mabababang empleyadong katulad ko. Minsan sa isang tabi, napuna ako ng isang babaeng nagoopisina sa pinagtratrabauhan ko na tatawagin nating Yang. Nakita niyang hawak ko ang pilak na Rosaryong ibinigay ng aking Mama sa akin. Tinanong niya ako, “Saan mo nakuha yan ah!!!” na parang ninakaw ko ang hawak kong rosaryo. Ang sabi ko sa kanya, “Sa akin po ito, binigay ng nanay ko Ma’am.” Dinala pa ako sa HR para lang alamin kung totoong akin nga ang hawak ko. Pinahiya niya akong lubos pero hindi niya ito binawi. Nang malamang hindi ko ninakaw ang Rosaryong pilak, nagkaroon siya ng galit sa akin. Madalas na niya akong utusan at pagsigawan. Minsan pinapabuhat sa akin ang sobrang bigat na mga papeles at pinapababa sa building. Pagkatapos nito, tatawagan ako at ipapaakyat ulit na wala namang nangyari. “Janitor ka lang ah bakit panay tanong ka.” yan ang sasabihin sa iyo kapag tinatanong mo kung bakit. Dating nagtratrabaho sa opisina ang Mama ko at naging boss pa siya. Ano kaya kung mangyari rin sa anak niya ang nangyayari sa akin? Siguro namimiss ko lang ang Mama ko noong mga panahon na yun. Pag dating mo sa bahay pagod ka na at gutom, wala namang makain. Minsan kailangan kong lumabas at magdeliver ng personal niyang papeles gamit ang sarili kong pera para pampamasahe. Kahit nga sa pagkain tinitipid ko pero sila naman walang pakialam sa pagtitipid ko. Gusto nila Boss sila kahit hindi naman. Nireport na namin sa nakakataas pero walang nangyari. Kung nabubuhay lang sana ang aking Mama, hindi mangyayari lahat ito. Pero ginusto ng Diyos itong mangyari sa akin. Kailangan kong kayanin itong magisa. Isang araw, pagbukas ko ng bag ko sa trabaho nawala na ang Rosaryo ni Mama. Parang nahulog ang langit at lupa sa aking mga balikat! Nalungkot ako ng sobra sa pagkawala ng napakahalagang gamit sa akin. Dinadala ko ang Rosaryong iyon dahil mas pwede pa itong manakaw kung iiwan ko yun sa bahay namin. Ang kanta ni Mama na “Atin ku pung singsing” ay isang kapampangan tungkol sa singsing na nawawala. Yun ang unang pumasok sa isip ko. Kahit na anong alaga ko sa Rosaryo niya, nawala pa rin. Di ko kasi pwedeng isuot o ibulsa. Matapos nito, umalis na ako sa trabaho at naghanap ng iba.

Nasubukan ko ring magtrabaho sa isang Fastfood center. Grabe rin ang pagtrato sa amin ng mga nakakataas. Ang mga Manager, kapag umorder ka ng tubig na inumin kumukuha sila sa gripo kung saan kami naghuhugas ng kamay. Hindi ko kayang gawin yun, pero inuutos sa akin. Sana alam ninyo na ganyan ang nangyayari sa loob ng mga fastfood center.