June 22, 2008

Tinik sa Lalamunan

Tatlong Buwan na ang nakakalipas at di ko pa rin maalis sa isipan ang pagbisita namin kay Hannah. Alas Tres ng hapon noong sinamahan ako ni Christina sa lugar na binigay sa amin ng lalaking sumagot ng telepono. Medyo nagtatampo pa siya dahil hindi ko siya sinamahang gumala sa mga lugar na dinadayo. Sabi ko sa kanya “Wala ka namang dapat paghinayangan, baka sumakit lang ang paa mo sa kakalakad”. Hindi ko rin masabi sa kanya dahil nahihiya ako na ako ay nagtitipid ng lubos at ayaw ko ring samantalahin ang kabaitan niya dahil pagkatapos ng konting tampo, pumayag agad siya sa gusto kong puntahan. Kapag nagpupunta kami sa mga lugar na gusto niya, katulad dati, napipilitan talaga akong gumastos ng malaki para lang mabaryahan ang perang buo.

Isang binatang nakasalamin ang nagbukas ng aming pintuan. Nang magtanong tanong ako, siya raw ay pinsan ni Hannah at nasa simbahan daw si Hannah para samahan ang Tiyahin niya. Nilakad naman namin ni Tina ang simbahan at doon ko muling nakita si Hannah na naglalakad palabas ng simbahan. Lumulundag ang aking puso sa galak ngunit may kaunting kaba at lungkot na kahalo. “Tinatrato kaya siya ng tama ng kanyang boyfriend? Sana hindi siya galit sa pagpunta ko dito” ang sabi ko sa isip ko.

“Nagpupunta ka pa rin ba dito?” Yan ang unang tanong ko sa kanya. “Ha?” ang pagulat niyang reaksyon sa akin. Sa aking buong akala ay napansin niya akong naglalakad palapit sa likod niya.

Mahinahon niyang sinabing, “Anton ikaw pala ‘yan.”

Hindi ko maintindihan kung bakit magkahalong lungkot at pagkasabik ang nababasa ko sa kanyang mukha noong ako ay makita niya. Napakapayat na ng kanyang mukha, halos nawala ang dating mataba niyang pisngi at parang lumalim ang kanyang mga mata.

Ako: “Ang tagal nating hindi nagkita ano? May bago ka bang tanim dito? Di ko kasi napansin ang tinanim mong bulaklak nung madalas pa tayo dito.”

Hannah: “Noong umalis ka para tumira sa Maynila, nagkusa akong tumulong sa paglagay ng iba sa mga bulaklak dito sa hardin ng simbahan pero ngayon iba na ang tinanim nila. Ngayon na lang ako ulit bumalik dito. May kasama ka? May girlfriend ka na ba? Kamusta ka na pala?”

Yan ang sabi niya sa akin. Dito kasi kami madalas dati kapag hindi kami gumagala kung saan saan. Mahilig siya sa mga bulaklak. Napatingin rin siya sa akin at kay Tina dahil sinusulyapan ko si Tina habang tumitingin siya sa mga nakapaskil sa bulletin board.

Ako: “Heto, mahirap ang buhay pero pinipilit kayanin. Kaibigan ko siya, si Tina, tumutulong siya sa akin sa Maynila kaya sinama ko siya dito para umabot naman siya sa ibang lugar, magastos nga lang sa pamasahe. Pakilala kita mamaya sa kanya. Wala pa akong girlfriend. Ikaw kamusta na yung boyfriend mo, Seaman siya di ba?”

Yan natanong ko na rin sa kanya. Naghihintay ako ng sagot niya dahil bigla siyang tumahimik habang tinanong ko ito sa kanya. Sana walang nangyaring masama na ayaw kong marinig. Sana hindi siya nangayayat dahil dito. Marami akong dahilan kung bakit takot akong itanong ito sa kanya. Maya maya pa, nung wala nang gaanong tao sa simbahan nagsalita na rin siya.

Hannah: “Anton sorry ha. Sorry pero di kita gustong saktan. Nagsinungaling ako sa iyo. Wala akong boyfriend na Seaman. Iniiwasan kita noong mga panahon na yun. Pasensya na Anton, pinagsisihan ko yun ng matagal.”

Ako: “Ayus lang sa akin kung iniiwasan mo ako kaya ka nagsinungaling. Pwede ko bang tanungin kung bakit? Eh di kung ganon wala ka palang boyfriend? Bakit ka nangayayat?”

Hannah: “Meron… pero dati pa, ilang buwan pagkatapos kong magsinungaling sa iyo sa telepono. Hindi ko alam ang iniisip ko kung bakit ko sinagot siya, ilang araw lang kami nagtagal. Wala akong boyfriend na Seaman. Ibang klase ang mga nanliligaw sa akin. Wala akong nakilalang katulad mo.”

Ang sinabi niyang yun ay nagpasaya sa akin. Nakakapangamba rin na hindi ko mapaninindigan ang aking nararamdaman sa kanya dahil sa katayuan ko sa buhay. Mahirap lang kami at sila ay may negosyo. Umupo kami sa gilid ng simbahan at doon pinagpatuloy ang usapan.

Ako: “Hannah, ang dahilan kung bakit kita pinuntahan kasi di ka na pala doon sa inyo nanunuluyan at di kita maalis sa isip ko. Tumatawag ako sa telepono pero hinihintay ko na ikaw ang sasagot. Dati ikaw parati ang sumasagot at ngayon iba na, kaya di kita hinahanap, binababa ko na lang. Iniisip ko parati kung paano tayo mag-usap. Gusto kitang maging akin pero di ko magawa dahil isa ito sa mga sakripisyong dapat kong gawin. Masakit sa akin ang ganito, masakit na masakit.”

Nagusap pa kami ng masinsinan at marami pala siyang problema kaya siya nangayayat. Ang karamihan sa usapang ito ay hindi ko na pwede pang sabihin pa. Binigay niya sa akin ang kanyang number at binigay ko sa kanya ang number ni Tina kung kanino ako nakikigamit ng Cellphone. Naiinip raw siya at gusto niyang magtrabaho sa Maynila. Sa kanilang Negosyo, hindi raw siya tinatrato bilang kapamilya ng kanyang kaanak, parang multo raw siya kung turingin. Gusto raw niyang lumayas sa kanila at tumira sa Maynila at humihingi siya ng tulong sa akin. Pinakilala ko rin si Tina sa kanya at pinaliwanag ko ang sitwasyon niya. Dumidilim na at kumain kaming tatlo sa ilalim ng malaking puno sa labas ng kaniyang tinutuluyang bahay dahil may handaan sa kanila. Nabawasan na ang pagiging laki sa layaw ni Hannah. Tinititigan ko siya at ngumingiti siya sa akin. Ibang iba na siya simula noong umiiwas siya sa akin. Bago kami umalis, dumating ang kanyang Tiyahin at pinakilala niya ako habang nakahawak siya at bahagyang nakayakap sa aking braso.

Nagpaalam kami sa isa’t isa. Hindi ko inaasahang ganito ang mangyayari sa aking pagbisita sa kanya. Masyadong maraming nangyari at nagbago bigla lahat ng akala ko’y totoo. Masaya ko siyang naikwento kay Tina. Maganda raw talaga si Hannah sabi ni Tina. Masarap rin daw ang Cake at Spaghetti ng Tiyahin ni Hannah. Isa lang ang kapansin pansin sa kanila, maingay at masayahin ang mga kaanak ni Hannah ngunit siya ay malungkot at nag-iisa kasama kami. Naging maayos ang pag-alis namin at iniwan ko si Hannah sa kanilang maliit na gate. Hindi niya inalis ang tingin sa akin habang ako ay lumalayo. Nandoon pa ako at gusto ko na siyang makita ulit. Biglang bumalik ang masasayang ala-ala ko sa kanya noong kami ay bata pa.

Sa ngayon, pinapasahan niya ng load sa Cellphone si Tina para maitext ko siya kapag nagtatanong siya ng matitirhan sa Maynila. Parang ayaw na ayaw niyang tumira sa kanila at di ko maintindihan kung bakit. Ayaw niyang sabihin sa akin. Maganda sana kung sumama siya kay Tina sa tirahan para araw araw pwede ko siyang puntahan pero di rin niya magugustuhan ang lugar na iyon at ayaw ko siyang tumira sa ganitong lugar. Hindi para sa tulad ni Hannah ang lugar namin.

Tuwing sabado at linggo ng gabi na lang ako nakakapagbantay sa Computer Shop at minsan kapag Miyerkules ng gabi. Paminsan minsan bumibisita ako kapag bakante sa trabaho tuwing Lunes at Biyernes. Kargador ako ngayon ng mga mantika, marami pa akong ibang tinatrabaho at kapag kaya ko pa, tumutulong pa rin ako kay Papa sa pag-aayos ng mga kanyang ititinda. Sa gabi, nananakit na halos ang kamay ko sa paglaba ng mga damit at pati ang mata dahil sa mahinang ilaw pero ginagawan ko pa rin ng paraan para makahanap ng oras sa pagpunta kay Tina, para makapagusap kami ni Hannah sa text. Nakakatikim rin ako ng sigaw sa kapitbahay ni Tina kapag kumakatok ako para gisingin siya. Marami ang nagbago simula noong nakausap ko na ulit si Hannah.






0 Comments:

Post a Comment

Subscribe to Post Comments [Atom]

<< Home